“Voor mij is het ondenkbaar om te leven in een land waar alleen Hindoestanen zijn, een land met enkel Javanen, een land met slechts Chinezen. Ik zou me buitengewoon misselijk voelen.” (eerste strofe van een gedicht van Gerrit Barron) Internationaal zijn we trots en overtuigd dat Suriname uniek is in de wereld. Het land belichaamt de Verenigde Naties. Geen enkel land herbergt zo’n diverse bevolking waar mensen vreedzaam en broederlijk samenleven. Het is prachtig dat een moskee naast een synagoge staat, iets wat in veel delen van de wereld onvoorstelbaar is. Alle bevolkingsgroepen – behalve de Inheemsen – zijn in de loop der geschiedenis naar Suriname gebracht vanuit alle hoeken van de wereld. Suriname is een land van minderheden. “Wans’ ope tata komopo…” Geen enkele bevolkingsgroep domineert de andere, terwijl de gemengde bevolking blijft groeien. Dit, ondanks pogingen van politici om stemmen te winnen op basis van ras, aangezien velen geen ideologie hebben om regeringsmacht te verkrijgen op basis van principes. Voor hen is het makkelijker om stemmen te winnen op basis van ras om zich vervolgens op te sluiten in een ivoren toren, zonder enig gevoel voor de bevolking.
Nu de verkiezingen naderen en vooral door fouten die politieke leiders maken, steken haat en wrok weer de kop op. Opgekropte woede en gevoelens van wraak borrelen op vanuit de diepten, voortkomend uit frustratie en ontevredenheid. Deze gevoelens, die ook aangewakkerd worden, zijn gevaarlijk voor het land. De ressentimenten kunnen de kloof tussen bevolkingsgroepen verder vergroten. Een verdeelde natie leidt niet tot welzijn en welvaart. Bovendien kunnen hier gewelddadige uitbarstingen uit voortkomen. Het is belangrijk dat politieke leiders ook de oorzaken van ressentimenten onder ogen zien, aangezien deze gevaarlijk zijn voor de toekomst van het land.
Bij de massale en indrukwekkende uitvaart van de voormalige legerleider, voormalige president en erevoorzitter van de NDP, Desi Bouterse, wees geestelijk leider Steve Meye vanuit de diepste kern van zijn wezen op het racisme in het land. “Laten we opnieuw werken aan eenheid. Laten we racisme en verdeeldheid verbannen uit dit land. Dit was de wens van oom Desi. Daarom spreek ik vandaag zo krachtig.” Bisschop Meye deed een dringend beroep op ALLE Surinamers om actief bij te dragen aan het behoud van de eenheid in het land. Sinds de onafhankelijkheid is het met vallen en opstaan gelukt om etnische rellen te voorkomen en een goede balans te handhaven. Dit land behoort niet tot een enkele bevolkingsgroep en zeker niet tot de politici. Dit land behoort jou en mij toe. Alles moet gedaan worden om de geest van racisme stevig in de onbreekbare fles te houden… “Ik kan slechts leven in dit jouw land, mijn land, dit regenboogland Suriname.” (laatste strofe)”
